درهنگام استفاده از مصالح در محوطه سازي پارک ها و باغات نياز به توجه تکنيکي در اينخصوص وجود دارد. مثلا استفاده از کالار سيمان در پارک ها که امروزه رايج شده وبسياري از جنبه هاي زيبا شناختي آنها را نابود ساخته است.

استفاده از مصالح
زيرا سيمان از نظر ساختار بسيار ناپايدار است، هنگامي که اولين برف مي بارد بسيار شاداب و پرطراوت به نظر مي رسد اما پس از آن کيفيت خود را از دست مي دهد. دومين مساله اين است که برف سمبل پاکي و عفت است و اين درحالي است که سيمان و بتون معناي وحشت و خشونت را به انسان القا مي کند. بنابراين از سيمان و بتون مي بايست در مکان هايي از پارک که در معرض ديد نيستند مورد استفاده قرار گيرد. در مقابل سنگ نشان دهنده استحکام، وحدت و جاودانگي است. سنگ در بسياري از اديان مقدس است. مثلا در دين اسلام سنگ سياهي که در کعبه زائرين ان را مي بوسند و معتقدند که از بهشت آمده و در هنگام نزول از آسمان به رنگ سفيد بوده اما در اثر گناهاني که بشر مرتکب شده سياه شده است.
در قديم ديوار باغها از ملاط ساخته مي شدند که بسيار مهربان تر و ملايم تر از سيمان پورتلندي به نظر مي رسيد. آهک آبي از طريق حرارت دادن گچ و سنگ آهک بمنظور آزاد شدن دي اکسيد کربن، بدست مي آيد. هنگاميکه اين مواد دوباره با آب مخلوط شدند و در معرض هوا قرار مي گيرند و دوباره با دي اکسد کربن ترکيب شده و به همان حالت شيميايي اوليه باز مي گردد. دي اکسيد کربن به استحکام لايه هاي بيروني ملاط مي افزايد و بهمين دليل شايد يک قرن بتواند استحکام خود را حفظ کند. اين نوع ملاط امروزه از نظر ساختمان سازان دور مانده است در صورتيکه هنوز هم مي توان از آن در محوطه سازي پارک ها و باغات استفاده کرد. مثلا امروزه استفاده از آجر و خشت به کلي از مد افتاده تلقي مي شود. اما بايد بدانيم که دوام اين محصول مي تواند با توجه به کيفيت آن مناسب باشد. خشت هاي گلي که شهر باستاني بابل به کار مي رفته بوسيله شل دادن به گل مرطوب درست شده است. اين بلوک هاي گلي سپس در مقابل نور آفتاب خشک مي شوند و در مکان مناسب مورد استفاده قرار مي گرفتند و در ساخت خانه ها کاربرد داشته اند. حدود 3 هزار سال پيش از ميلاد مسيح انسان اين مساله را دريافته بود که هنگامي که گل مرطوب خشک شود تبديل به ماده اي سخت مي شود. در آن زمان از گل رس براي ساخت ظروف استفاده مي شد. رومي ها مهارت لازم را در ساخت خشت کسب کرده و سپس اين هنر را در اختيار مردمان شمال اروپا قراردادند. اين خشت ها در قرون وسطي در ساخت دودکش ها و مناره کليساها مورد استفاده قرار گرفت. البته امکان اين نبود که در کوره هاي آجرپزي ابتدايي اين خشت ها در دماي بالايي درست شوند.بعد از 1200 سال پس از ميلاد مسيح کشورهاي سفلي مانند هلند و جنوب انگلستان مبادرت به ساخت اين خشت ها ورزيدند. اما در زمان حاضر اين خشت ها و در واقع آجر ها به اندازه استاندارد رسيده اند اما در ساخت ديوار باغاها کاربردي ندارند، آجرهاي دست ساز از نظر ساختار به گونه اي هستند که هرگز ماشين نمي تواند ان را بسازد؛ آجر هاي دست ساز را مي توان به اندازه مورد نياز ساخت. اين طور به نظر مي رسد که آجرهاي دست ساز از نظر زيبايي و آذين بندي بهتر از آجرهاي کارخانه اي است، البته هزينه دستمزد ساخت آنها از مواد خام بيشتر مي شد؛ اين مساله هم حل شد و زيبايي حاصله جاي خود را به پرداخت هزينه هاي کلان داد. در دهه سوم قرن بيستم "وينستون چرچيل" به ساخت خشت و آجر و کارگران اين حرفه بسيار اهميت مي داد.
سفال هم يکي از مصالح قديمي است که در امر محوطه سازي باستان اهميت بسياري داشته است. سفال همان گل رس است که در دمايي پايين تر از کوره آجرپزي خشک مي شود و به رنگ سرخ بسيار زيبايي در مي آيد و در گذشته بيشتر در ساخت ظرف و ظروف مورد استفاده قرار مي گرفت. امروزه بسياري از کارخانه ها به جاي اساتفاده از پلاستيک و بتون استفاده از اين ماده را توصيه مي کنند. بسياري از باغهاي بر جاي مانده از مصر باستان و روم داراي ديوارهاي رنگين بوده اند که دليل آن استفاده از گل رس و سفال بوده است. در زمان برگزاري فستيوال ها براي تزئينات روي ديوارهاي پارک ها و باغها مي توان از سفال استفاده کرد. هن.ز هم "توسکاني" در ايتاليا در مرکز ساخت سفال قرار دارد.

استفاده از سايه ها

حرکت دوراني زمين، حرکت قابل پيش بيني و تدريجي سايه را در صفحه يک ساعت آفتابي سبب مي شود. يک اصل مهم در اين زمينه اين است که ساعت آفتابي مي بايست در يک مکان دقيق و حساب شده طراحي شود و انتخاب اين مکان از اهميت خاصي برخوردار است. طول عقربه ساعت آفتابي به زمان، عرض جغرافيايي ساعت آفتابي، موقعيت زمين در چرخش روزانه اين بستگي دارد. وضعيت سايه عقربه هاي در دو ساعت آفتابي همسان يک زمان واحد اما در دو باغ متفاوت، هيچگاه يکسان نخواهد بود. نور خورشيد در اثر تبديل هيدروژن به هليوم توليد مي شود و 8 دقيق زمان مي برد تا مسافت 149.6 ميليون کيلومتري از خورشيد به زمين را بپيمايد. اگر در ساختمان اين ساعت ها به دقت بنگريم تا حدودي شگفت زده خواهيم شد. اين ساعت ها بيشتر در بالاي برج کليسا نصب مي شود چون زمان امر مقدسي است. چون اين ساعت ها خودبخود تنظيم مي شوند و اصلا نيازي به تنظيمات ندارد . يکي از صاحبنظرن در مورد اين ساعت ها مي گويد : "خداي بزرگي که خورشيد را طوري قرار داد تا بر شب و روز فرمانروايي کند و ستاره ها را آفريد تا شب را مغلوب خود کنند، طبيعت بشر را هم طوري خلق کرده که با اين تغييرات متناوب سازگاري داشته باشد و اين ميل را در وجود او قرار داده تا همواره در صدد پي بردن به چگونگي گذران دقايق و لحظه ها و در نهايت زندگي باشد. ساعت آفتابي تنها 4 روز در طول سال با ساعت هاي مکانيکي مطابقت مي کند: 16 آوريل، 14 ژوئن، 2 سپتامبر و 25 دسامبر و در طول سال کبيسه هم اين تطابق تا حدودي وجود دارد. در روزهايي غير از اين تاريخ هايي که ذکر شد در بقيه روزها در حدود 16 دقيقه اين زمان عقب تر از زمان رسمي و يا 14 دقيقه ساعت هاي آفتابي بايد طوري تنظيم شوند که اطلاعات نجومي را منعکس کنند. مثلا هنگاميکه سرعت کند و يا تند مي شود اين مسئله را نشان مي دهد که سرعت زمين افزايش و يا کاهش يافته است. قرار دادن يک صفحه ميزانگر در صفحه ساعت آفتابي مي تواند اين زمان را به زمان رسمي تبديل کند. چون ساعت هاي مکانيکي چون با زمان رسمي و استاندارد يک کشور تنظيم مي شوند در بشتر موارد نمي توانند ظهر واقعي را نشان دهند. مثلا اگر انسان بخواهد بداند که خورشيد چه موقع به سمت الرأس خود مي رسد و باغ در چه وقت به بيشترين ميزان روشنايي دست پيدا مي کند. علامت و مشخصه ظهر راهترين سايه محور عمود در هنگام ظهر مي افتد .

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: